تاریخ تشیع درایران نشان میدهد که ایرانیان از قرن اول تا حدود قرن هفتم به تدریج و مرحله به مرحله به تشیع گرویدهاند و این گرایش در هر مرحله، بسیار عمیق و گسترده بوده است. از سوی دیگر تشیع ایرانیان غالباً اعتقادی و دوازده امامی بود که در ذیل عوامل تأثیر گذار بر گرایش ایرانیان به تشیع و روند گسترش آن آمده است.
مرحله اسلام گرایی ایرانیان در نیمه نخست قرن اول
ظلم، ستم و هرج و مرج در حکوت ساسانی و آئین تحریف شده زرتشتی زمینه را برای پذیرش اسلام از سوی ایرانیان فراهم کرده بود؛ از سوی دیگر رفتار و اخلاق مسلمان نیز تأثیر بسیاری بر آنان داشت و پس از این مرحله به تدرج بذر تشیع که اسلام ناب بود، با توجه به اینکه در دوره خلفا نسبت به آنان تبعیض روا می شد و آنها را شهروند درجه دو حساب می کردند، با مشاهده شیوه حکومت علی(ع) و شیعیان آن حضرت در دل ایرانیان قرار داده شد.